حدیث دلدادگی پدر و پسر

1- ایجاد شبکه ای ارتباطی با شیعیان ، با ایجاد و گسترش سازمانی به نام وکالت که از زمان امام هادی(ع) آغاز شده بود و تا دوران غیبت صغرای امام عصر(عج) ادامه یافت.

2- فعّالیت های سرّی سیاسی برای حفظ و حراست شیعیان و آموزش شکل و برخورد  مبارزه با دشمنان بوسیله ی وکلا.

3- حمایت های مالی از شیعیان در ایران و عراق و ...

4- آماده سازی شیعیان برای دوران غیبت فرزندش، که عدم حضور ظاهری امام و رهبر جامعه در آن دوران باعث از هم پاشیدگی نظام شیعه نشود.

5- حفظ و حراست از وجود مقدّس امام زمان (عج) از دوران قبل از تولّد ، تولّد و دوران کودکی تا سن پنج سالگی، که دشمن با همه ی تلاش خود متوجّه تولّد و حضور حضرت نشود . و در عین حال در این مدّت کوتاه شکّ و تردید شیعیان نسبت به وجود امام زمان (عج) از بین برود.

6- از جمله ، زیبا ترین جلوه ی دوران پنج ساله ی حضور امام زمان(عج) در کنار پدر نجوای پدری جوان و تنها فرزندی به ظاهر خردسال است. تا این کودک را برای مدیریّت الهی جهانی آماده کند :

امام مهدی(عج) در دیداری در مکّه، ابراهیم بن مهزیار اهوازی را در جریان این زمزمه های دو دلداده قرار می دهد :

( ... پدر بزرگوارم از من پیمان گرفت که جز در پنهان ترین و دورترین سرزمین ها ، به خاطر پنهان ماندن امر من و حفظ و نگهبانی از جایگاهم در مقابل مکر و حیله های اهل ضلالت و گمراهی و پیروان ملّت های گمراه ، سکنا نگزینم ...)

پدر بزرگوارم به من فرمودند :

( فرزندم ، به راستی خداوندی که ثنا و مدح او آشکار و بزرگ است تمام زمین و کسانی را که در راه عبادت و طاعتش تلاش می کنند، از حجّتی که به آن ها مقام و برتری بدهد و امامی که از او پیروی نمایند و به راه و سنّت درست او اقتدا نمایند خالی نمی گذارد.

... فرزندم امیدوارم شما همان فردی باشید که خداوند اورا برای گسترش حقّ و نابودی باطل و برتری دادن به دین و خاموش کردن ضلالت و گمراهی آماده کرده است ...

فرزند عزیزم ، بدان که دل های اهل طاعت و اخلاص مانند پرندگانی که به لانه هایشان بازمی گردند مشتاقانه به سوی تو روی می آورند . و این گروه کسانی هستند که عموماً گرفتار بدبختی در جامعه می باشند ، امّا نزد خداوند از نیکان و عزیزانند . با داشتن جان هایی نیازمند ، مبارزه می کنند . و اهل قناعت و پاکدامنی می باشند . احکام الهی و دینی را محقّقانه استنباط می کنند و آن را در راه مبارزه با مسائل ضدّ دینی یاری می نمایند . خداوند آن ها را به تحمّل ستم در دنیا مخصوص گردانیده تا عزّت آن ها را در آخرت توسعه دهد . و آنها را با سرشت صبوری آفریده تا برایشان عاقبت زیبا و کرامت و حسن عاقبت باشد.

فرزندم ، در همه ی کارهایت نور صبر را به دست آور تا با چابکی بتوانی روش برخورد درست با همه ی امور را بیابی و آن چه را که خداوند برای تو آماده کرده است درک کنی . و عزّت و نصرت و غلبه را در قلب خویش آماده ساز ... و گویا یاری ناگهانی خدا را نسبت به تو و آسان شدن پیروزی و برتری شرف و فضیلت تو را در اندک زمانی می بینم . و گویا مشاهده می کنم مردان و زنانی را که با پرچم های سفید و زرد در اطراف تو بین حَطیم و زمزم برای بیعت با تو صف کشیده اند ... مانند درّ و گوهر های به نظم آمده به صف ایستاده اند . گروهی به آستان تو پناه می آورند که خداوند در طهارت ولادت و نفیس بودن سرشتشان آن ها را سرشته است . قلب های آن ها از ناپاکی نفاق پاک شده و دل هاشان از پلیدی اختلاف دور است... چهره هاشان در پذیرش حقّ روشن و نورانی و نخل های وجودشان سرسبز و خرّم است ... پس هرگاه ارکان وجودی آن ها قدرت گرفت ، صبح حقّ و حقیقت طلوع خواهد کرد و تاریکی باطل تبدیل به روشنی خواهد شد . و خداوند بوسیله ی تو ستمگری را در هم می شکند و پرچم های ایمان را باز می گرداند به وسیله ی تو سراسر گیتی استوار و رفق و مدارا گسترش خواهد یافت .... تمام دنیا را بهجت و سرور فرا خواهد گرفت و برای تو شاخه های عزّت سرسبز و خرّم خواهند شد و بناهای حق در جایگاه های خود قرار می گیرند و مرکب های رمیده ی دین به لانه هایشان باز می گردند ، مدام ابرهای پیروزی بر تو می بارند ، هر دشمنی نابود و هر دوستی یاری می شود . پس بر روی زمین هیچ جبّار ستمگری و هیچ منکر مخالف حقّی و هیچ استهزا کننده ی لجباز و دشمنی باقی نخواهد ماند ... .)

(کمال الدین شیخ صدوق صفحه ی 447)

و اما امروز ، یک هزار و یکصد و هشتاد و چند سال از آن نجوای زیبا می گذرد و آن فرزند باتحمّل دوازده قرن صبوری وچشم به راهی ، منتظر است . منتظر فرمان الهی و آمادگی اهل طاعت و اخلاص و انتظار  ...

 امّا افسوس وحسرت برامّتی که پناهگاهی محکم (کَهفُ الحَصین) وکشتی نجاتی (سَفینَةُ النَّجاة) استوار ونجات بخش (امام حجّة بن الحسن ع) .دارد ، امّا قرن هااست به خانه های عنکبوتی وبلم های شکسته ی جاهلان عالم نما و قدرت های پوشالی دنیا پناه برد ه است  .

از آینه زنگار زدودیم و نیامد

صد پنجره آغوش گشودیم و نیامد

از آتش صد حادثه این سوخته دل را

بس داغ که بر داغ فزودیم و نیامد

از نسل کدامین گل خوشبوست که بر پاش

چون لاله به پا خاسته بودیم و نیامد

ای کاش به یک صبح بهاری رسد از راه

آن نادره گل را که ستودیم و نیامد

                                                      (شعر سیمین دخت وحیدی)               

 حاجیان